thoughts on the imaginary...

Αφού τα αυτιά μου πλέον συνήθισαν τους ήχους του "Imaginaerum" (2011) το θεωρώ ως το φυσικό διάδοχο του "Dark Passion Play" (2007). Παρολ'αυτά θα τολμούσα να πω ότι το Dark Passion Play ήταν περισσότερο ένα πείραμα. Ένα επιτυχές πείραμα, σίγουρα, το οποίο συνόδευε μια νέα εποχή για τους Nightwish. Το Dark Passion Play ήταν η απόπειρα αφομοίωσης της φωνής και της προσωπικότητας της νέας σουηδής τραγουδίστριας Anette Olzon στον νεοσυντιθέμενο χαρακτήρα των Nightwish, του Holopainen χωρίς την Tarja. Ενώ τα παλαιότερα άλμπουμ των Nightwish με την Tarja παρουσίαζαν μια σαφή διαδοχή [εξαιρούνται, θεωρώ, το Angels Fall First και το Oceanborn, τα οποία ως παρθενικά άλμπουμ στέκονται ανεξάρτητα και καταδεικνύουν το ωμό, ιδιοφυές ταλέντο του Tuomas Holopainen, και όμοιά τους δεν υπάρχουν], το Dark Passion Play διακόπτει ξαφνικά την ροή με την απόσυρση της Tarja (2005). Φυσικά, πολλοί έκλαψαν με μαύρο δάκρυ διότι η χαρισματική Tarja Turunen, όπως πολλοί έσπευσαν να τονίσουν έπειτα από τον χωρισμό της με το συγκρότημα, ήταν αναμφισβήτητα ο χαρακτήρας των Nightwish (ενώ ο Holopainen η ψυχή), και άλλοι πάλι βλαστήμησαν το ταλέντο της επιρρίπτοντας άσκοπα ευθύνες στον μάνατζερ αλλά και στην συμπεριφορά της Turunen. Σίγουρα όμως η Tarja είναι μοναδική τραγουδίστρια και πιστεύω ότι η καταπληκτική φωνή της χαραμίζεται οπουδήποτε αλλού πέρα από το συμφωνικό μέταλ.

Φτάνοντας στο επίμαχο σημείο της πορείας των Nightwish, αναγνωρίζω ότι η Olzon δεν είναι Tarja. Αλλα γιατί πρέπει αυτό να είναι απαραίτητα τόσο κακό;

Φυσικά, το Dark Passion Play ήταν κάτι σαν χαστούκι για όλους όσους ήξεραν και είχαν λατρέψει τους Nightwish του Wishmaster και του Once, και αρχικά η Olzon φάνταζε μεγάλο συμβιβασμό απο την μεριά των Nightwish αλλά σημαντικό είναι ότι δεν άλλαξε μόνο η φωνή στις νέες συνθέσεις του Holopainen αλλά και η μουσική. Δεν νομίζω ότι προσπάθησε με κάποιο τρόπο να προσαρμόσει την δημιουργικότητα του στις ικανότητες της νέας frontwoman απλά εκμεταλλεύτηκε δεξιοτεχνικά την κατάσταση, ρισκάροντας μια αλλαγή, αφορμισμένη απο τον νέο χαρακτήρα που προσέφερε η Anette στους αναγεννημένους πλέον Nightwish.
Αν και δεν απογοητεύτηκα από το Dark Passion Play, το οποίο θεωρώ ένα εξαιρετικό κατά τ'άλλα άλμπουμ, όταν άκουσα το Imaginaerum για πρώτη και δεύτερη φορά, σκέφτηκα από μέσα μου: Αλληλούια! Πλέον δεν σκέφτομαι  "Nightwish και Anette Olzon", σκέφτομαι μόνο "Nightwish".
Η κλίμακα της φωνής της Olzon καθώς και το ύφος της είναι τέλεια προσαρμοσμένα στα τραγούδια του Imaginaerum και το αντίστροφο, και φαίνεται σαν, αισίως να έχει επιτευχθεί η συμμετρία μεταξύ της μουσικής, των στίχων και της απόδοσης τους από την τραγουδίστρια και σαν πλέον η Olzon να έχει εξασφαλίσει μια ελευθερία η οποία της επιτρέπει να διαμορφώσει τον χαρακτήρα της ως frontwoman, χωρίς τις αναστολές που ίσως να την περιόριζαν στο Dark Passion Play.
'Όσον αφορά την εντύπωση μου για κάθε τραγούδι του Imaginaerum ξεχωριστά, θα προσπαθήσω να μην πλατειάσω:

Imaginaerum
1. Taikatalvi
Στα τελευταία άλμπουμ των Nightwish ο Marco Hietala (μπάσο, συγκλονιστικά φωνητικά) συμμετέχει όλο και πιο συχνά σε τραγούδια και φυσικά είμαι ευγνώμον για αυτό. Η φωνή του συνήθως σηκώνει τις τρίχες στο σβέρκο μου, και ειδικά σε αυτό το κομμάτι, στη φινλανδική γλώσσα, αποδεικνύεται ότι η φωνή του μπορεί να γίνει όσο βελούδινη, καθώς το κομμάτι είναι ένα νανούρισμα, όσο και άγρια, κάτι το οποίο πιστεύω βγαίνει και από το "While Your Lips Are Still Red".

2. Storytime
Το κομμάτι αυτό, σύμφωνα με τον Holopainen είναι η περίληψη όλου του άλμπουμ. Δεν θα διαφωνούσα. Με τους στίχους "Imaginarium, a dream emporium", εισέρχεσαι σε όνειρα και φαντασμαγορικές εμπειρίες, αποτυπωμένα στο υποσυνείδητο ή στην μνήμη ενός μικρού παιδιού, όπου βασιλεύουν μάγια, παραμύθια και οι εντυπώσεις ενός ποιητή, ενός καλλιτέχνη.
"I am the voice of Never Never Land
 the innocence, the dreams of every man
 searching heavens for another Earth"

3.Ghost River
  "Believe it, we live as we dream".
Περίπου εδώ διαψεύθηκαν οι αμφιβολίες πους είχα για την Olzon, καθώς αποδείχτηκε ότι τελικά είναι μια πραγματικά ικανή τραγουδίστρια και ο συνδυασμός με τον Marco είναι, με λίγα λόγια, τέλειος. Η σύνθεση είναι μαγνητική. Μάγος, όπως συνήθως ο Emppu Vuorinen (απίθανη κιθάρα). Το άλμπουμ δεν το άκουσα κατευθείαν όλο, άκουσα τα πρώτα κομμάτια και κόλλησα σε αυτά, όπως και στο συγκεκριμένο, ακούγοντας τα ξανά και ξανά για λίγες μέρες. Τα τελευταία λεπτά του κομματιού, η παιδική ορχήστρα τραγουδά, όπως φαίνεται αθώα,
" We will go down, he will drown drown, deeper down, the river wild will be ou last ride
  We will go down, he will drown drown, deeper down, the mills grind slow in a riverbed ghost town".

4.Slow, Love, Slow
Πρέπει να το παραδεχτώ, αυτό ήρθε από το πουθενά. Η μελωδία του πιάνου τα πρώτα 5 δευτερόλεπτα σε προϊδεάζει για οτιδήποτε άλλο από αυτό που έρχεται μετά. Παράξενο πώς, το αίσθημα παράστασης καμπαρέ ή τζάζ συναυλίας σε ένα σκονισμένο μπάρ συμφωνεί απολύτως με την εκπληκτική φωνή της A. Olzon, με αποτέλεσμα ένα εξαιρετικά ασυνήθιστο κομμάτι. Δεν θα μπορούσα ποτέ να πιστέψω ότι η Olzon, -όχι, όχι, ο οποιοσδήποτε-, θα μπορούσε να φέρει σε πέρας κάτι τέτοιο. Η Olzon είναι εξαίσια. Η φωνή της είναι, ακριβώς όσο θα έπρεπε, ατμοσφαιρική με επιδέξιες κλιμακώσεις, προσκαλώντας σε στο φανταστικό βασίλειο που σμιλεύουν οι στίχοι του Holopainen. Και όταν πιστεύεις ότι έχεις ακούσει ό,τι έχει να προσφέρει αυτό το τραγούδι η επινοητικότητα του Holopainen σε χτυπάει για άλλη μια φορά σαν χαστούκι απευθείας στο πρόσωπο, καθώς ακούγεται ένα μεθυστικό σόλο κιθάρας αλλά και συμφωνικές ενορχηστρώσεις. Καθώς το ακούς σκέφτεσαι, δεν μπορεί, κάτι πρέπει να είναι λάθος. Αλλά τίποτα δεν είναι. Είναι απίθανο. Το ακούω αυτή τη στιγμή, και είναι αφοπλιστικό.

5. I Want My Tears Back
Κάπως ήμουν σίγουρη οτι θα ξανάκουγα γκάιντα απο τους Nightwish, μετά απο το "Last of The Wilds" του Dark Passion Play. Στα τρισίμηση λεπτά περίπου, η μουσική, η τρελή αυτή μελωδία, απορροφάται απο το δέρμα σου, νιώθεις σαν να μην μπορείς να ελέγξεις την ορμή σου να σηκωθείς πανω και να αρχίσεις να χορεύεις σαν μεθυσμένος πειρατής. Σε μια τέτοια στιγμή σκέφτηκα, αυτό δεν είναι μέταλ. Δεν είναι καν συμφωνική μέταλ. Είναι κάτι τελείως μοναδικό. Ναι, αυτό είναι Nightwish!

6. Scaretale
 "And what a show we have for you tonight". Επικός ο Hietala στο συγκεκρίμενο. Φαντάζομαι πως θα γούρλωνε τα μάτια του, όπως κάνει συνήθως όταν τραγουδάει, καθώς θα έλεγε αυτούς τους στίχους και καθώς τραγουδάει "la la la, lala lalala".
Η Olzon είναι άλλος άνθρωπος όταν τραγουδάει τους στίχους αυτού του τραγουδιού, βρίσκοντας ακριβώς το σωστό ύφος με το οποίο θα έπρεπε να τους ερμηνεύσει, και σε συνδιασμό με τις παρεμβάσεις του οργάνου και την παιδική χορωδία, στο τέλος του κομματιού νιώθεις σαν παιδί που μόλις του αφηγήθηκαν μια τρομακτική ιστορία που θα στοιχείωσει τα όνειρά σου.creepy.


7. Arabesque
 Όπως πάντα, καλοδεχούμενα είναι τα instrumental κομμάτια! Αναζωογονιτική παρέμβαση, το εγγόνι του "The Pharaoh Sails To Orion" και παιδί του "Sahara". Το γεγονός ότι ένα κομμάτι προορισμένο να μην συνοδεύεται απο φωνητικά μπορεί να βγεί τόσο καλό (αναφέρομαι γενικά, σε όλες τις instrumental συνθέσεις του Holopainen) , έχοντας αν όχι την ίδια άμεση επιρροή που έχουν τα υπόλοιπα κομμάτια αλλά περισσότερη, είναι η απόδειξη οτι δεν πρόκειται απλά για άλλον έναν μουσικό, αλλά για έναν αυθεντικό και πιστό στην τέχνη του συνθέτη με όραμα και με μοναδική δεξιότητα. Θυμάμαι την πρώη φορά που αποφάσισα να ακούσω όλα τα άλμπουμ των Nightwish, αφού είχε πέσει στα χέρια μου το dvd "End of an Era",η τελευταία ζωντανή συναυλία των Nightwish με την Tarja, και με είχε μαγέψει. Κάθε τραγούδι είχε μία ή δύο στιγμές στις οποίες συνειδητοποιούσα οτι τέτοια μουσική δεν είχα ξανακούσει στην ζωή μου και δεν φανταζόμουν καν ότι θα μπορούσε να υπάρχει. Πέρα απο τους στίχους, η μουσική είναι πολύ σημαντική, γιατί οι στίχοι είναι ειλικρινής, αποκαλύπτουν τα μυστικά τους κατευθείαν, μα πολλές φορες έχω αναρωτηθεί, τι στον κόσμο μπορεί να πέρναγε απο το μυαλό του Holopainen όταν έβρισκε στο πιάνο του τις νότες για το "Ghost Love Score" (Once), το "FantasMic" (Wishmaster) ή το "Nemo" (Once)..
 
8.Turn Loose The Mermaids
Εκτός των άλλων, ο T. Holopainen έχει ένα απίστευτο χάρισμα στην αφήγηση. Αφήγηση ιστοριών για και από μακρινούς, φανταστικούς τόπους πέρα απο απέραντες θάλασσες, ραγισμένων ανθρώπων, περιπετειώδων ζωών. Μελοδική η φωνή της Anette,σε μια λησμονική μπαλάντα,με κέλτικα τύμπανα και μια παρέμβαση απο κάτι το οποίο κανείς θα έψαχνε να βρεί στα soundtrack παλιών western ταινιών. Πανέμορφο.

9.Rest Calm
Απο τα αγαπημένα μου του άλμπουμ. Θα έλεγα αυτό, το "Song of Myself" και το "Last Ride of the Day", είναι στην κορυφή. Βαρύ κομμάτι γενικά, και λυρικά και μουσικά. Ο Marco ουρλιάζει την πίκρα της ζωής, η A. Olzon τραγουδάει την μελαγχολική λαχτάρα, με την συνοδεία της χορωδίας που και σε άλλα κομμάτια χαρίζει ένα μοναδικό αίσθημα αγνότητας και αλήθειας όλων αυτών που τραγουδούν.
"Within there's every little memory resting calm with me
  Resting in a dream, smiling back at me,
  The faces of the past keep calling me to come back home
  To caress the river with awe
  Rest calm and rememeber me".Τα τελευταία δευτερόλεπτα είναι συγκλονιστικά.

10. The Crow, The Owl And The Dove
Εντάξει, οι Nightwish είχαν ένα θέμα με τις κουκουβάγιες απο το Oceanborn!Το μόνο κομμάτι του άλμπουμ όχι αποκλειστικά του Holopainen, αλλά και του Hietala, ο οποίος έχει γράψει ξανά κομμάτια για τους Nightwish ανά τα χρόνια όπως το "The Islander" του Dark Passion Play, το οποίο παρουσιάζει μια κάποια συγγένεια με το "The Crow, The Owl And The Dove". Επιδέξεια φωνητικά απο την Olzon, τον Hietala αλλά και τον κέλτικο μάγο Troy Donockley, ο οποίος εκτελεί τα κομμάτια της γκάιντας, του bodhran (ένα παράξενο ιρλανδικό τύμπανο),ενός παράξενου κέλτικου μπουζουκιού, και των παράξενων φολκλόρικων πνευστών στο Imaginaerum και στο Dark Passion Play.

11. Last Ride of the Day
12.Song Of Myself
13.Imaginaerum
Κάπου εδώ ξεμένω απο λόγια και εκφραστικά επίθετα που θα μπορούσαν να χαρακτηρήσουν τα τελευταία δύο τραγούδια του άλμπουμ και το outro, ένα μουσικό συνονθύλευμα των βασικών μουσικών θεμάτων του άλμπουμ, το δεύτερο κομμάτι σε αυτό το άλμπουμ όχι αποκλειστικά απο τον Holopainen αλλά με την συμβολή του Pip Williams, του συνθέτη των ορχηστρικών κομματιών του Imaginaerum, και πριν απο αυτό του Dark Passion Play και του Once. 
 Θυμάμαι, ο αδερφός μου όταν πρωτοβγήκε το Imaginaerum, για κάποιο λόγο άκουσε πρώτα τα τελευταία τραγούδια, μεταξύ των οποίων και το "Song Of Myself"  και ενώ εγώ τον ρώτησα για τα πρώτα μου έιπε οτι δεν τον ένοιαζε, γιατί αυτό ήταν απλά επικό, απο τα καλύτερα κομμάτια που είχε ακούσει ποτέ του.
Στο "Last Ride Of The Day" η Olzon τραγουδάει με ότι έχει και δεν έχει στα πνευμόνια της και το "Song of Myself" είναι ύμνος μαζί με το "Ghost Love Score",το "Poet and The Pendulum" και το "Dead Boy's Poem".




Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη αν βλαστημήσατε παραπάνω απο δύο φορές κατα την διάρκεια αυτού του πόστ, αλλά κάπως και εγώ έπρεπε να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου, ευχαριστώ όσους κατάφεραν να το διαβάσουν μέχρι το τέλος. :)