tag:blogger.com,1999:blog-46780519191730643582024-03-19T06:34:29.355+02:00Turn It Up So LoudΈνα blog για την μουσική έτσι όπως την βλέπω εγώ και όπως ίσως δεν την έχετε γνωρίσειSotirishttp://www.blogger.com/profile/10968261306498984012noreply@blogger.comBlogger23125tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-24701501763481900372012-07-28T17:15:00.001+03:002012-07-28T17:15:50.593+03:00for all the summers left and summers past<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/DT-dxG4WWf4?rel=0" width="560"></iframe></span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>ειρhttp://www.blogger.com/profile/09003709581374327402noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-92049022295420570792012-06-25T13:06:00.000+03:002012-06-26T18:09:38.840+03:00you understand dependence when you know the maker's landΣωτηρία!<br />
Πιστεύω υπάρχει σωτηρία για την μουσική.<br />
Είναι δύο λέξεις και μια πρόθεση. <i><span style="font-size: large;">Mumford & Sons.</span></i><br />
<div>
</div>
<br />
Φυσιολογικά, είναι Βρετανοί, και ανά τους καιρούς έχουν συνεργαστεί με την Laura Marling και το συγκρότημα του Johnny Flynn. Δηλαδή με την πριγκίπισσα και τους πρίγκιπες αντίστοιχα του βρετανικού φόλκ.<br />
Μπάντζο, μαντολίνο, ακορντεόν και ντόμπρο μεταξύ των ταπεινών κιθάρων, κάνουν τον τέλειο συνδιασμό για τα πιο μελωδικά κομμάτια που έχουν ακούσει ποτέ τα αυτιά σου. Ένδοξα μα ταυτόχρονα λυπηρά και νοσταλγικά.<i> Sigh No More </i>λοιπόν, εκπληκτικός δανεισμός από τον βασιλεία τον ίδιο, τον Shakespeare, το άλμπουμ που θα σημαδέψει το καλοκαίρι μου.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/Nz2DXUdeUhk" width="560"></iframe><br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/cxkE-EMjuac" width="560"></iframe>ειρhttp://www.blogger.com/profile/09003709581374327402noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-6698647828305876742012-03-23T17:21:00.001+02:002012-03-23T17:21:42.380+02:00 all the white girls trip when I sing at sunday service, <iframe width="560" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/iErNRBTPbEc" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>ειρhttp://www.blogger.com/profile/09003709581374327402noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-70449116227475256382012-03-23T17:17:00.001+02:002012-03-23T17:23:21.832+02:00 the ghost who walks Η Karen Elson είναι η (πρώην) κυρία Jack White, οπότε, για αυτούς που είναι εξοικειωμένοι με το μουσικό δαιμόνιο του ταλαντούχου κύριου White (The White Stripes, The Dead Weather, The Raconteurs, The Upholsters etc..), δεν ήταν μεγάλη έκπληξη όταν ή κοκκινομάλλα βρετανίδα ολοκλήρωσε το πρώτο της άλμπουμ, πριν δύο περίπου χρόνια, υπό την εποπτεία φυσικά του White, στο όνομα της Third Man Records, της δισκογραφικής του εταιρείας. Το άλμπουμ λέγεται "The Ghost Who Walks", όνομα που δικαιώνεται σε κάθε κομμάτι. Μελωδική, ατάραχη φωνή, η Elson εξιστορεί χαμένες αγάπες, πληγωμένες προσδοκίες και πάθη που μαίνονται μόνο υπό το φως της σελήνης, country, blues, παραδοσιακές folk μελωδίες με την μόνιμη παρουσία ακουστικής κιθάρας. Ένας άλλος κόσμος, απόκοσμες αλήθειες ζωής. Αν και ξέρω το άλμπουμ εδώ και καιρό το θυμήθηκα τυχαίως πρόσφατα και σκέφτηκα να το μοιραστώ..<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/D10iE2YVe60" width="560"></iframe>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/Gdvg9LAx4J4" width="560"></iframe>ειρhttp://www.blogger.com/profile/09003709581374327402noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-90870665971462064402012-03-14T10:56:00.001+02:002012-03-14T11:00:47.259+02:00Marina and the Diamonds: Primadonna<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/Gj5L9SYhoSE?rel=0" width="560"></iframe><br />
<div style="text-align: left;">
Πριν δύο ημέρες ανέβηκε στο YouTube το βίντεο κλιπ ενός ακόμα Single από το άλμπουμ Electra Heart της Marina and the Diamonds. Ο τίτλος του είναι "Primadonna" και είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας του Dr. Luke και της Marina.</div>
<div style="text-align: left;">
Όπως και το προηγούμενο single "Homewrecker", είναι απλά εθιστικό τραγούδι και με κάνει να ανυπομονώ όλο και περισσότερο για τις 30 Απριλίου, ημερομηνία κυκλοφορία τους Electra Heart.</div>
</div>Sotirishttp://www.blogger.com/profile/10968261306498984012noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-46239363083803187582012-03-06T17:45:00.000+02:002012-03-06T17:45:26.012+02:00Are we "Born to Die" ?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe2V1gS0c9cjuC32BJDWsKQ8TK-OJfd2clcSexy23fpwqK6Yle6DfeSXTghP3nwgTGrEC0Li8hJ5PiiOzmI9tw4u2Z1Ysze8RxmsELOPTXWxdhQilIpNV5Cms7gJ7IRFlQ0mbJ6wH_bKw/s1600/Lana-Del-Rey-Born-To-Die65987.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe2V1gS0c9cjuC32BJDWsKQ8TK-OJfd2clcSexy23fpwqK6Yle6DfeSXTghP3nwgTGrEC0Li8hJ5PiiOzmI9tw4u2Z1Ysze8RxmsELOPTXWxdhQilIpNV5Cms7gJ7IRFlQ0mbJ6wH_bKw/s400/Lana-Del-Rey-Born-To-Die65987.jpg" width="400" /></a></div>
Για την Lana Del Ray σας έχω ξαναμιλήσει σε <a href="http://turnitupsoloud.blogspot.com/2011/12/lana-del-ray.html">προηγούμενο ποστ</a>. Από τότε αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι κυκλοφόρησε το άλμπουμ της "Born to Die"!<br />
<br />
Ας αναφέρω αρχικά μερικά αντικειμενικά στοιχεία για το άλμπουμ. Το Born to Die έγινε δεκτό με μεικτές κριτικές, άλλοι το χαρακτήρισαν "beautifully turned pop music, which is more than enough" ενώ δεν έλειψαν και χαρακτηρισμοί του τύπου "the lyrics have a pop-trash perversity". Βέβαια για εμένα πολύ λίγη σημασία έχουν οι "επίσημες" κριτικές που γίνονται σε νέους καλλιτέχνες ή ακόμα και σε παλιούς που βγάζουν νέα άλμπουμ.<br />
<br />
Αυτό που έχει σημασία για εμένα είναι τα συναισθήματα και η ευχαρίστηση που βγάζει στον ακροατή ένα καλό άλμπουμ. Ένα τέτοιο άλμπουμ είναι και το Born to Die. Από το πρώτο του τραγούδι, μέχρι και το τελευταίο, είναι απλά υπέροχο, δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Σίγουρα υπάρχουν τραγούδια που προτιμώ περισσότερο να ακούω αλλά και τα υπόλοιπα δεν υστερούν καθόλου μπροστά τους.<br />
Το έχω ξαναπεί, είναι το στυλ της Lana Del Ray που παραπέμπει σε παλαιότερες εποχές σε συνδυασμό με την φωνή της που απλά ταιριάζουν.<br />
<br />
Προσωπικά αγαπημένα μου τραγούδια είναι το National Anthem (το οποίο έχει στοίχους με ωραίο νόημα), το Summertime Sadness που μπορώ να το ακούω και όλη τη μέρα, το This Is What Makes Us Girls, ένας ύμνος στα κορίτσια :Ρ και το Lucky Ones με στίχους βγαλμένους από έναν φανταστικό κόσμο όπου ένα αγόρι και ένα κορίτσι έρχονται κοντά επειδή έτσι σχεδιάστηκε από το σύμπαν.Sotirishttp://www.blogger.com/profile/10968261306498984012noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-30184537177499420312012-03-05T01:31:00.000+02:002012-03-05T01:31:24.867+02:00 Οι Foster The People μου έμαθαν την λύτρωση που παρέχει η διαδικασία του 'βάζω τα ακουστικά μου, τέρμα το volume στο mp3 μου, και τώρα χορεύουμε!'. Για πολύ καιρό όλα τα πιο upbeat κομμάτια που έβρισκα στο διάβα μου, τα καταδίκαζα άτεχνα και ανούσια και το καταφύγιο μου ήταν πιο βαριά πράγματα, τα οποία, ομολογουμένως, δεν ενέπνεαν "goofy" χορό και jolly διαθέσεις :P !Έτσι, το άλμπουμ των Foster The People, <i>Torches</i>, περιέχει μικρούς θησαυρούς για να μου φτιάξουν την μέρα, πέρα κιόλας από το<i> Pumped Up Kicks</i>, το πιο εμπορικό κομμάτι του άλμπουμ. <br />
<br />
<iframe width="480" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/Z9XJ2_YdRHA" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>ειρhttp://www.blogger.com/profile/09003709581374327402noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-5703929244313970752012-02-15T00:09:00.001+02:002012-02-15T00:09:48.050+02:00<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/ro0Fb6NY7T4" width="560"></iframe>ειρhttp://www.blogger.com/profile/09003709581374327402noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-80794711320258072082012-02-15T00:00:00.000+02:002012-02-15T00:07:51.015+02:00thoughts on the imaginary...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQaIEqOSJq-V8xeRR6dtIQRmdv_z9JuOj1Fwxotn31cRoeTnbZ0S76SCleTDglPrN0vPzwHg-jL-MBzp6xJriEQsP988z2MLPYThEUsZeMFol78RsuNDjy8RSI5FWru_D3oF8zvvIWN-xY/s1600/Nightwish2011l.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQaIEqOSJq-V8xeRR6dtIQRmdv_z9JuOj1Fwxotn31cRoeTnbZ0S76SCleTDglPrN0vPzwHg-jL-MBzp6xJriEQsP988z2MLPYThEUsZeMFol78RsuNDjy8RSI5FWru_D3oF8zvvIWN-xY/s400/Nightwish2011l.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Αφού τα αυτιά μου πλέον συνήθισαν τους ήχους του<i> "Imaginaerum" </i>(2011) το θεωρώ ως το φυσικό διάδοχο του<i> "Dark Passion Play"</i> (2007). Παρολ'αυτά θα τολμούσα να πω ότι το <i>Dark Passion Play </i>ήταν περισσότερο ένα πείραμα. Ένα επιτυχές πείραμα, σίγουρα, το οποίο συνόδευε μια νέα εποχή για τους Nightwish. Το <i>Dark Passion Play</i> ήταν η απόπειρα αφομοίωσης της φωνής και της προσωπικότητας της νέας σουηδής τραγουδίστριας Anette Olzon στον νεοσυντιθέμενο χαρακτήρα των Nightwish, του Holopainen χωρίς την Tarja. Ενώ τα παλαιότερα άλμπουμ των Nightwish με την Tarja παρουσίαζαν μια σαφή διαδοχή [εξαιρούνται, θεωρώ, το <i>Angels Fall First</i> και το <i>Oceanborn</i>, τα οποία ως παρθενικά άλμπουμ στέκονται ανεξάρτητα και καταδεικνύουν το ωμό, ιδιοφυές ταλέντο του Tuomas Holopainen, και όμοιά τους δεν υπάρχουν], το <i>Dark Passion Play</i> διακόπτει ξαφνικά την ροή με την απόσυρση της Tarja (2005). Φυσικά, πολλοί έκλαψαν με μαύρο δάκρυ διότι η χαρισματική Tarja Turunen, όπως πολλοί έσπευσαν να τονίσουν έπειτα από τον χωρισμό της με το συγκρότημα, ήταν αναμφισβήτητα ο χαρακτήρας των Nightwish (ενώ ο Holopainen η ψυχή), και άλλοι πάλι βλαστήμησαν το ταλέντο της επιρρίπτοντας άσκοπα ευθύνες στον μάνατζερ αλλά και στην συμπεριφορά της Turunen. Σίγουρα όμως η Tarja είναι μοναδική τραγουδίστρια και πιστεύω ότι η καταπληκτική φωνή της χαραμίζεται οπουδήποτε αλλού πέρα από το συμφωνικό μέταλ.<br />
<br />
Φτάνοντας στο επίμαχο σημείο της πορείας των Nightwish, αναγνωρίζω ότι η Olzon δεν είναι Tarja. Αλλα γιατί πρέπει αυτό να είναι απαραίτητα τόσο κακό;<br />
<br />
Φυσικά, το <i>Dark Passion Play</i> ήταν κάτι σαν χαστούκι για όλους όσους ήξεραν και είχαν λατρέψει τους Nightwish του <i>Wishmaster</i> και του <i>Once</i>, και αρχικά η Olzon φάνταζε μεγάλο συμβιβασμό απο την μεριά των Nightwish αλλά σημαντικό είναι ότι δεν άλλαξε μόνο η φωνή στις νέες συνθέσεις του Holopainen αλλά και η μουσική. Δεν νομίζω ότι προσπάθησε με κάποιο τρόπο να προσαρμόσει την δημιουργικότητα του στις ικανότητες της νέας frontwoman απλά εκμεταλλεύτηκε δεξιοτεχνικά την κατάσταση, ρισκάροντας μια αλλαγή, αφορμισμένη απο τον νέο χαρακτήρα που προσέφερε η Anette στους αναγεννημένους πλέον Nightwish.<br />
Αν και δεν απογοητεύτηκα από το <i>Dark Passion Play</i>, το οποίο θεωρώ ένα εξαιρετικό κατά τ'άλλα άλμπουμ, όταν άκουσα το Imaginaerum για πρώτη και δεύτερη φορά, σκέφτηκα από μέσα μου: Αλληλούια! Πλέον δεν σκέφτομαι "Nightwish και Anette Olzon", σκέφτομαι μόνο "Nightwish".<br />
Η κλίμακα της φωνής της Olzon καθώς και το ύφος της είναι τέλεια προσαρμοσμένα στα τραγούδια του <i>Imaginaerum </i>και το αντίστροφο, και φαίνεται σαν, αισίως να έχει επιτευχθεί η συμμετρία μεταξύ της μουσικής, των στίχων και της απόδοσης τους από την τραγουδίστρια και σαν πλέον η Olzon να έχει εξασφαλίσει μια ελευθερία η οποία της επιτρέπει να διαμορφώσει τον χαρακτήρα της ως frontwoman, χωρίς τις αναστολές που ίσως να την περιόριζαν στο <i>Dark Passion Play</i>.<br />
'Όσον αφορά την εντύπωση μου για κάθε τραγούδι του<i> Imaginaerum</i> ξεχωριστά, θα προσπαθήσω να μην πλατειάσω:<br />
<a name='more'></a><br />
<i><b>Imaginaerum</b><br />1. Taikatalvi</i><br />
Στα τελευταία άλμπουμ των Nightwish ο Marco Hietala (μπάσο, συγκλονιστικά φωνητικά) συμμετέχει όλο και πιο συχνά σε τραγούδια και φυσικά είμαι ευγνώμον για αυτό. Η φωνή του συνήθως σηκώνει τις τρίχες στο σβέρκο μου, και ειδικά σε αυτό το κομμάτι, στη φινλανδική γλώσσα, αποδεικνύεται ότι η φωνή του μπορεί να γίνει όσο βελούδινη, καθώς το κομμάτι είναι ένα νανούρισμα, όσο και άγρια, κάτι το οποίο πιστεύω βγαίνει και από το "While Your Lips Are Still Red".<br />
<br />
<i>2. Storytime</i><br />
Το κομμάτι αυτό, σύμφωνα με τον Holopainen είναι η περίληψη όλου του άλμπουμ. Δεν θα διαφωνούσα. Με τους στίχους "Imaginarium, a dream emporium", εισέρχεσαι σε όνειρα και φαντασμαγορικές εμπειρίες, αποτυπωμένα στο υποσυνείδητο ή στην μνήμη ενός μικρού παιδιού, όπου βασιλεύουν μάγια, παραμύθια και οι εντυπώσεις ενός ποιητή, ενός καλλιτέχνη.<br />
<i>"I am the voice of Never Never Land<br /> the innocence, the dreams of every man<br /> searching heavens for another Earth"</i><br />
<br />
<i>3.Ghost River</i><br />
<i> "Believe it, we live as we dream"</i>.<br />
Περίπου εδώ διαψεύθηκαν οι αμφιβολίες πους είχα για την Olzon, καθώς αποδείχτηκε ότι τελικά είναι μια πραγματικά ικανή τραγουδίστρια και ο συνδυασμός με τον Marco είναι, με λίγα λόγια, τέλειος. Η σύνθεση είναι μαγνητική. Μάγος, όπως συνήθως ο Emppu Vuorinen (απίθανη κιθάρα). Το άλμπουμ δεν το άκουσα κατευθείαν όλο, άκουσα τα πρώτα κομμάτια και κόλλησα σε αυτά, όπως και στο συγκεκριμένο, ακούγοντας τα ξανά και ξανά για λίγες μέρες. Τα τελευταία λεπτά του κομματιού, η παιδική ορχήστρα τραγουδά, όπως φαίνεται αθώα, <br />
<i>" We will go down, he will drown drown, deeper down, the river wild will be ou last ride<br /> We will go down, he will drown drown, deeper down, the mills grind slow in a riverbed ghost town".</i><br />
<br />
<i>4.Slow, Love, Slow</i><br />
Πρέπει να το παραδεχτώ, αυτό ήρθε από το πουθενά. Η μελωδία του πιάνου τα πρώτα 5 δευτερόλεπτα σε προϊδεάζει για οτιδήποτε άλλο από αυτό που έρχεται μετά. Παράξενο πώς, το αίσθημα παράστασης καμπαρέ ή τζάζ συναυλίας σε ένα σκονισμένο μπάρ συμφωνεί απολύτως με την εκπληκτική φωνή της A. Olzon, με αποτέλεσμα ένα εξαιρετικά ασυνήθιστο κομμάτι. Δεν θα μπορούσα ποτέ να πιστέψω ότι η Olzon, -όχι, όχι, ο οποιοσδήποτε-, θα μπορούσε να φέρει σε πέρας κάτι τέτοιο. Η Olzon είναι εξαίσια. Η φωνή της είναι, ακριβώς όσο θα έπρεπε, ατμοσφαιρική με επιδέξιες κλιμακώσεις, προσκαλώντας σε στο φανταστικό βασίλειο που σμιλεύουν οι στίχοι του Holopainen. Και όταν πιστεύεις ότι έχεις ακούσει ό,τι έχει να προσφέρει αυτό το τραγούδι η επινοητικότητα του Holopainen σε χτυπάει για άλλη μια φορά σαν χαστούκι απευθείας στο πρόσωπο, καθώς ακούγεται ένα μεθυστικό σόλο κιθάρας αλλά και συμφωνικές ενορχηστρώσεις. Καθώς το ακούς σκέφτεσαι, δεν μπορεί, κάτι πρέπει να είναι λάθος. Αλλά τίποτα δεν είναι. Είναι απίθανο. Το ακούω αυτή τη στιγμή, και είναι αφοπλιστικό.<br />
<br />
<i>5. I Want My Tears Back</i><br />
Κάπως ήμουν σίγουρη οτι θα ξανάκουγα γκάιντα απο τους Nightwish, μετά απο το "Last of The Wilds" του <i>Dark Passion Play</i>. Στα τρισίμηση λεπτά περίπου, η μουσική, η τρελή αυτή μελωδία, απορροφάται απο το δέρμα σου, νιώθεις σαν να μην μπορείς να ελέγξεις την ορμή σου να σηκωθείς πανω και να αρχίσεις να χορεύεις σαν μεθυσμένος πειρατής. Σε μια τέτοια στιγμή σκέφτηκα, αυτό δεν είναι μέταλ. Δεν είναι καν συμφωνική μέταλ. Είναι κάτι τελείως μοναδικό. Ναι, αυτό είναι Nightwish!<br />
<br />
<i>6. Scaretale</i><br />
<i> "And what a show we have for you tonight"</i>. Επικός ο Hietala στο συγκεκρίμενο. Φαντάζομαι πως θα γούρλωνε τα μάτια του, όπως κάνει συνήθως όταν τραγουδάει, καθώς θα έλεγε αυτούς τους στίχους και καθώς τραγουδάει <i>"la la la, lala lalala"</i>.<br />
Η Olzon είναι άλλος άνθρωπος όταν τραγουδάει τους στίχους αυτού του τραγουδιού, βρίσκοντας ακριβώς το σωστό ύφος με το οποίο θα έπρεπε να τους ερμηνεύσει, και σε συνδιασμό με τις παρεμβάσεις του οργάνου και την παιδική χορωδία, στο τέλος του κομματιού νιώθεις σαν παιδί που μόλις του αφηγήθηκαν μια τρομακτική ιστορία που θα στοιχείωσει τα όνειρά σου.<i>creepy.</i><br />
<br />
<br />
<i>7. Arabesque</i><br />
<i> </i>Όπως πάντα, καλοδεχούμενα είναι τα instrumental κομμάτια! Αναζωογονιτική παρέμβαση, το εγγόνι του "The Pharaoh Sails To Orion" και παιδί του "Sahara". Το γεγονός ότι ένα κομμάτι προορισμένο να μην συνοδεύεται απο φωνητικά μπορεί να βγεί τόσο καλό (αναφέρομαι γενικά, σε όλες τις instrumental συνθέσεις του Holopainen) , έχοντας αν όχι την ίδια άμεση επιρροή που έχουν τα υπόλοιπα κομμάτια αλλά περισσότερη, είναι η απόδειξη οτι δεν πρόκειται απλά για άλλον έναν μουσικό, αλλά για έναν αυθεντικό και πιστό στην τέχνη του συνθέτη με όραμα και με μοναδική δεξιότητα. Θυμάμαι την πρώη φορά που αποφάσισα να ακούσω όλα τα άλμπουμ των Nightwish, αφού είχε πέσει στα χέρια μου το dvd <i>"End of an Era"</i>,η τελευταία ζωντανή συναυλία των Nightwish με την Tarja, και με είχε μαγέψει. Κάθε τραγούδι είχε μία ή δύο στιγμές στις οποίες συνειδητοποιούσα οτι τέτοια μουσική δεν είχα ξανακούσει στην ζωή μου και δεν φανταζόμουν καν ότι θα μπορούσε να υπάρχει. Πέρα απο τους στίχους, η μουσική είναι πολύ σημαντική, γιατί οι στίχοι είναι ειλικρινής, αποκαλύπτουν τα μυστικά τους κατευθείαν, μα πολλές φορες έχω αναρωτηθεί, τι στον κόσμο μπορεί να πέρναγε απο το μυαλό του Holopainen όταν έβρισκε στο πιάνο του τις νότες για το "Ghost Love Score" (<i>Once</i>), το "FantasMic" (<i>Wishmaster</i>) ή το "Nemo" (<i>Once</i>)..<br />
<br />
<i>8.Turn Loose The Mermaids</i><br />
Εκτός των άλλων, ο T. Holopainen έχει ένα απίστευτο χάρισμα στην αφήγηση. Αφήγηση ιστοριών για και από μακρινούς, φανταστικούς τόπους πέρα απο απέραντες θάλασσες, ραγισμένων ανθρώπων, περιπετειώδων ζωών. Μελοδική η φωνή της Anette,σε μια λησμονική μπαλάντα,με κέλτικα τύμπανα και μια παρέμβαση<i> </i>απο κάτι το οποίο κανείς θα έψαχνε να βρεί στα soundtrack παλιών western ταινιών. Πανέμορφο.<br />
<br />
<i>9.Rest Calm</i><br />
Απο τα αγαπημένα μου του άλμπουμ. Θα έλεγα αυτό, το "Song of Myself" και το "Last Ride of the Day", είναι στην κορυφή. Βαρύ κομμάτι γενικά, και λυρικά και μουσικά. Ο Marco ουρλιάζει την πίκρα της ζωής, η A. Olzon τραγουδάει την μελαγχολική λαχτάρα, με την συνοδεία της χορωδίας που και σε άλλα κομμάτια χαρίζει ένα μοναδικό αίσθημα αγνότητας και αλήθειας όλων αυτών που τραγουδούν.<br />
<i>"Within there's every little memory resting calm with me</i><br />
<i> Resting in a dream, smiling back at me,</i><br />
<i> The faces of the past keep calling me to come back home</i><br />
<i> To caress the river with awe</i><br />
<i> Rest calm and rememeber me"</i>.Τα τελευταία δευτερόλεπτα είναι συγκλονιστικά.<br />
<br />
<i>10. The Crow, The Owl And The Dove</i><br />
Εντάξει, οι Nightwish είχαν ένα θέμα με τις κουκουβάγιες απο το Oceanborn!Το μόνο κομμάτι του άλμπουμ όχι αποκλειστικά του Holopainen, αλλά και του Hietala, ο οποίος έχει γράψει ξανά κομμάτια για τους Nightwish ανά τα χρόνια όπως το "The Islander" του <i>Dark Passion Play, </i>το οποίο παρουσιάζει μια κάποια συγγένεια με το "The Crow, The Owl And The Dove". Επιδέξεια φωνητικά απο την Olzon, τον Hietala αλλά και τον κέλτικο μάγο Troy Donockley, ο οποίος εκτελεί τα κομμάτια της γκάιντας, του bodhran (ένα παράξενο ιρλανδικό τύμπανο),ενός παράξενου κέλτικου μπουζουκιού, και των παράξενων φολκλόρικων πνευστών στο <i>Imaginaerum</i> και στο <i>Dark Passion Play.</i><br />
<br />
<i>11. Last Ride of the Day</i><br />
<i>12.Song Of Myself</i><br />
<i>13.Imaginaerum</i><br />
Κάπου εδώ ξεμένω απο λόγια και εκφραστικά επίθετα που θα μπορούσαν να χαρακτηρήσουν τα τελευταία δύο τραγούδια του άλμπουμ και το outro, ένα μουσικό συνονθύλευμα των βασικών μουσικών θεμάτων του άλμπουμ, το δεύτερο κομμάτι σε αυτό το άλμπουμ όχι αποκλειστικά απο τον Holopainen αλλά με την συμβολή του Pip Williams, του συνθέτη των ορχηστρικών κομματιών του <i>Imaginaerum, </i>και πριν απο αυτό του <i>Dark Passion Play </i>και του<i> Once.</i><i> </i><br />
<i> </i>Θυμάμαι, ο αδερφός μου όταν πρωτοβγήκε το <i>Imaginaerum,</i> για κάποιο λόγο άκουσε πρώτα τα τελευταία τραγούδια, μεταξύ των οποίων και το "Song Of Myself" και ενώ εγώ τον ρώτησα για τα πρώτα μου έιπε οτι δεν τον ένοιαζε, γιατί αυτό ήταν απλά επικό, απο τα καλύτερα κομμάτια που είχε ακούσει ποτέ του.<br />
Στο "Last Ride Of The Day" η Olzon τραγουδάει με ότι έχει και δεν έχει στα πνευμόνια της και το "Song of Myself" είναι ύμνος μαζί με το "Ghost Love Score",το "Poet and The Pendulum" και το "Dead Boy's Poem".<br />
<br />
<br />
<i><br /></i><br />
<i>Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη αν βλαστημήσατε παραπάνω απο δύο φορές κατα την διάρκεια αυτού του πόστ, αλλά κάπως και εγώ έπρεπε να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου, ευχαριστώ όσους κατάφεραν να το διαβάσουν μέχρι το τέλος. :)</i><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />ειρhttp://www.blogger.com/profile/09003709581374327402noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-32253762619024150532012-01-15T17:21:00.001+02:002012-01-15T17:21:22.293+02:00Lights<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhsO4prH7cxO6dDUjVCVqk0etA0V9EurLFV_VvmI2CEDMZW0GDNCPPNjKDko8Arhdu-RCYIAFchMIDw3J9vmNDVjInFydRpBcLZGzHT__5UNV8BBHNDLfX3fVkwvWbJv77sqIZ_aSzX-w/s1600/LIGHTSiberia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhsO4prH7cxO6dDUjVCVqk0etA0V9EurLFV_VvmI2CEDMZW0GDNCPPNjKDko8Arhdu-RCYIAFchMIDw3J9vmNDVjInFydRpBcLZGzHT__5UNV8BBHNDLfX3fVkwvWbJv77sqIZ_aSzX-w/s320/LIGHTSiberia.jpg" width="320" /></a></div>
Σε αυτό το άρθρο θα γράψω για την Καναδέζα<b> </b>Valerie Anne Poxleitner η οποία ωστόσο είναι γνωστή με το όνομα Lights.<br />
<br />
Ήταν καλοκαίρι του 2010 όταν ψάχνοντας για νέα μουσική έπεσα πάνω στο πρώτο άλμπουμ της Lights με τίτλο "The Listening", το οποίο μάλιστα είχε κυκλοφορίσει από τον Σεπτέμβριο του 2009. Έψαξα λίγο και επειδή σαν ιδέα μου φάνηκε ενδιαφέρουσα είπα να κατεβάσω και να ακούσω όλο το άλμπουμ. Πραγματικά πιστεύω ότι δεν μπορούσα να έπαιρνα καλύτερη απόφαση. Από το πρώτο κιόλας τραγούδι που άκουσα, το οποίο ήταν το "Savior" μαγεύτηκα από τον συνδυασμό της φωνής της Valerie με τις electropop/synthpop μελωδίες των τραγουδιών της!<br />
<br />
Μπορεί να μου άρεσαν πολύ μόνο τα 8 από τα συνολικά 13 τραγούδια του άλμπουμ, αλλά αυτό που είχα ακούσει ήταν τόσο διαφορετικό που με τράβηξε από την πρώτη κιόλας στιγμή. Είχα κολλήσει τόσο πολύ μάλιστα που για μια περίοδο δεν άκουγα τίποτα άλλο παρά αυτά τα τραγούδια ξανά και ξανά.<br />
<br />
Έχοντας λοιπόν ακούσει το πρώτο της άλμπουμ περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία το δεύτερο άλμπουμ της με τίτλο "Siberia". Αυτό έγινε διαθέσιμο πριν λίγο καιρό, στις 4 Οκτωβρίου του 2011.<br />
<br />
Εννοείται βέβαια ότι το κατέβασα και το άκουσα αμέσως μετά την κυκλοφορία του. Αυτό που σκέφτηκα όταν άκουσα τα πρώτα τραγούδια του ήταν κάτι που και η ίδια η Valerie είχε δηλώσει για το νέο της άλμπουμ: "I don't think I've incorporated it totally, but there's a lot of dubstep in there."<br />
<br />
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία λοιπόν ότι τα τραγούδια του "Siberia" έχουν έντονα στοιχεία από dubstep διαφέροντας έτσι σημαντικά από τα τραγούδια του πρώτου της άλμπουμ που ήταν καθαρή electropop. Έντονα beats με μπόλικο bass effect είναι φανερά παντού χωρίς όμως να επισκιάζουν την μουσική.<br />
Αυτό είναι και το βασικό στοιχείο που με έκανε να αγαπήσω αυτό το άλμπουμ! Η dubstep ή τουλάχιστον τα στοιχεία dubstep που υπάρχουν στα τραγούδια του άλμπουμ ταιριάζουν απίστευτα περισσότερο στην φωνή της Valerie.<br />
<br />
Από αυτό το άλμπουμ πραγματικά δεν μπορώ να βρω ένα τραγούδι που να μην μου αρέσει καθώς όλα τους είναι τόσο ιδιαίτερα και ωραία. Προσωπικά αγαπημένα μου είναι το "Suspension", το "Toes" και το "Flux and Flow" το τελευταίο μάλιστα είναι ο ήχος κλήσης του κινητού μου από τότε που το άκουσα :Ρ<br />
<br />
<br />
<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Siberia_%28Lights_album%29#cite_note-NME-2"><span></span></a>Sotirishttp://www.blogger.com/profile/10968261306498984012noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-9374212091514013742011-12-26T02:12:00.002+02:002011-12-26T14:12:10.673+02:00Florence + the Machine<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-POFlNFuffnU/Tve4NZr-_yI/AAAAAAAAAvw/Iv4N37HfMCE/s1600/Lungs_FatM.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-POFlNFuffnU/Tve4NZr-_yI/AAAAAAAAAvw/Iv4N37HfMCE/s1600/Lungs_FatM.jpg" /></a></div>
Η πρώτη φορά που άκουσα την εκπληκτική φωνή της βρετανίδας Florence Welch ήταν το 2009, ενώ ήμουν στο τρένο και άκουγα ραδιόφωνο από το κινητό μου. Ήταν το "You've Got The Love" που εκείνη την περίοδο ήταν πρώτο στις playlist των μεγάλων ραδιοφωνικών σταθμών της Αθήνας.<br />
Έψαξα λοιπόν περισσότερες πληροφορίες για αυτό το τραγούδι και ανακάλυψα τους Florence + the Machine.<br />
<br />
Το πρώτο τους άλμπουμ είναι το "Lungs", κυκλοφόρισε το καλοκαίρι του 2009 και είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ. Όλα τα τραγούδια του άλμπουμ μπορώ να τα ακούσω ευχάριστα και το καθένα από αυτά έχει και το δικό τους ιδιαίτερο στοιχείο. Αυτά που όμως ξεχωρίζω ως πιο αγαπητά είναι: το "Dog Days Are Over", το
"Drumming Song", το
"Cosmic Love" καθώς και το
"Hardest of Hearts".<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-G-i6vfllVdE/TvhcVJ8Bd8I/AAAAAAAAAv8/FeRi2FEnI6c/s1600/Ceremonials.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-G-i6vfllVdE/TvhcVJ8Bd8I/AAAAAAAAAv8/FeRi2FEnI6c/s1600/Ceremonials.png" /></a></div>
Δύο χρόνια μετά το πρώτο τους άλμπουμ, κυκλοφόρισε στις 28 Οκτωβρίου του 2011 το δεύτερο στούντιο άλμπουμ των Florence + the Machine με τίτλο "Ceremonials". Αμέσως μετά την κυκλοφορία του έγινε το νούμερο ένα άλμπουμ στα charts του Ηνωμένου Βασιλείου και το νούμερο έξι στην Αμερική.<br />
<br />
Αν το Lungs είχε χαρακτηριστεί "a perfect debut album" τότε το Ceremonials κατά τη γνώμη μου είναι "The perfect album"! Το Ceremonials έχει μια πιο έντονη μπαρόκ επιρροή απ' ότι το Lungs. Μπορώ επίσης να χαρακτηρίσω τα τραγούδια που περιέχει ως πιο ολοκληρωμένα συνθετικά.<br />
Όλα τα τραγούδια του άλμπουμ είναι εξαιρετικά, ίσως με μόνο μια ή δύο εξαιρέσεις ενώ μερικά είναι τόσο ωραία που μπορώ να τα ακούω συνέχεια, χωρίς να υπερβάλλω. Ένα από αυτά τα τραγούδια είναι το
"What the Water Gave Me" για το οποίο έχω εκφράσει τον θαυμασμό μου και σε προηγούμενο ποστ.<br />
<br />
Σας προτείνω λοιπόν ανεπιφύλακτα αν δεν έχετε ήδη ακούσει το Ceremonials να το ακούσετε όσο πιο σύντομα μπορείτε και αν θέλετε να γράψετε και την γνώμη σας σε σχόλιο :)<br />Sotirishttp://www.blogger.com/profile/10968261306498984012noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-79067552540137063922011-12-25T19:20:00.000+02:002011-12-26T13:56:00.731+02:00<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Χαίρετε και καλές γιορτές και από εμένα!</div>
<div class="MsoNormal">
Η σχέση μου με τη μουσική είναι ιδιαίτερη, και μέσω του <span lang="EN-US">blog</span><span lang="EN-US"> </span>του
φίλτατου αδερφού μου :)<span lang="EN-US"> </span>, βρίσκω την ευκαιρία να μιλήσω
για την μουσική που με συγκινεί και να μοιραστώ τόσο μαζί του, όσο και με
όποιον ενδιαφέρεται τον έρωτα μου με αυτήν.</div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">Yours truly,
</span>ειρήνη κ.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>ειρhttp://www.blogger.com/profile/09003709581374327402noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-77648134395651155332011-12-25T18:44:00.000+02:002011-12-25T18:44:40.560+02:00Χρόνια πολλά σε όλους!<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/cglLJJ0Czo8?rel=0" width="560"></iframe></div>
<br />
Σας εύχομαι χρόνια πολλά σε όλους!<br />
<br />
<br />
Υ.Γ. Από σήμερα και στο εξής θα γράφει άρθρα στο blog μου και η αδερφή μου, γνωστή και ως "ειρ"Sotirishttp://www.blogger.com/profile/10968261306498984012noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-30597196587220407382011-12-17T18:48:00.000+02:002011-12-17T18:48:25.372+02:00Το φαινόμενο Lana Del Ray<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRmumvEhLbBihZHF7qJIUSeAooF4Q-MMXVrBFjKMeqwHF4nKOB1aySB3seUTnvomxmabtFYKS0Lr3bMdkElDO8n91Dt1cKxj7sJ1WAelED3s0OMnTWrKh94COSRGgo_5Hg0Ya6ISiyghY/s1600/lanadelrey.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="166" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRmumvEhLbBihZHF7qJIUSeAooF4Q-MMXVrBFjKMeqwHF4nKOB1aySB3seUTnvomxmabtFYKS0Lr3bMdkElDO8n91Dt1cKxj7sJ1WAelED3s0OMnTWrKh94COSRGgo_5Hg0Ya6ISiyghY/s400/lanadelrey.jpg" width="400" /></a></div>
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, κάθε μέρα, ανακαλύπτουν την Lana Del Ray. Πρόκειται για μια νέα Αμερικανίδα τραγουδίστρια που υπόσχεται πολλά. Ήδη όλοι έχουν κάνει πολύ θετικές κριτικές για αυτή και αναμένουν, μαζί τους και εγώ, το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο "Born to Die" το οποίο θα κυκλοφορίσει στις αρχές του νέου έτους, στις 31 Ιανουαρίου.<br />
<br />
Από το επερχόμενο άλμπουμ έχει ήδη κυκλοφορίσει το πρώτο single με όνομα "Video Games" αλλά και ένα ακόμα single ομώνυμο με το άλμπουμ. Εκτός από τα παραπάνω δύο τραγούδια έχει κυκλοφορίσει και σε μορφή EP, μαζί με το Video Games και το Blue Jeans.<br />
Και τα τρία παραπάνω τραγούδια μου άρεσαν από την πρώτη στιγμή που τα άκουσα. Δεν ξέρω αν ο λόγος που μου αρέσουν τα τραγούδια της είναι η ιδιαίτερη φωνή της ή το στυλ που παραπέμπει σε παλαιότερες εποχές, αλλά εγώ περιμένω το πρώτο της άλμπουμ να είναι πολύ καλό.<br />
<br />
Μέχρι τις 31 του Ιανουαρίου, μπορείτε να δείτε όσες φορές θέλετε το βίντεο κλιπ του Born to Die:<br />
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/eGR1iDuKabU?rel=0" width="560"></iframe></div>Sotirishttp://www.blogger.com/profile/10968261306498984012noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-54474092345434280162011-11-27T21:29:00.001+02:002011-11-27T22:16:42.336+02:00Marina and the Diamonds<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz4Ewvm1fYBmUUjwJBLU5Jt-kzcgqBBVIN13CPispn3TjP0nlKPqfXkx-Lrkv1XCM2M37AEng_RbZdkkNuLyg0YJWB2UkLCOsUlZuXAdmkotci87TT050y5fSHp-JUG3pLjkwHLW7G8u8/s1600/Marina+and+the+Diamonds2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz4Ewvm1fYBmUUjwJBLU5Jt-kzcgqBBVIN13CPispn3TjP0nlKPqfXkx-Lrkv1XCM2M37AEng_RbZdkkNuLyg0YJWB2UkLCOsUlZuXAdmkotci87TT050y5fSHp-JUG3pLjkwHLW7G8u8/s400/Marina+and+the+Diamonds2.jpg" width="400" /></a></div>
Η Marina and the Diamonds ή αλλιώς <span lang="el">Μαρίνα-Λαμπρινή Διαμάντη όπως είναι το πραγματικό της όνομα είναι μια </span>25χρονη τραγουδίστρια γεννημένη στην Βρετανία από Ουαλή μητέρα και Έλληνα πατέρα. Η καταγωγή της είναι ελληνική και μάλιστα από την Λευκάδα.<br />
<br />
Η Μαρίνα κυκλοφόρισε το πρώτο της άλμπουμ τον Φεβρουάριο του 2010, με τίτλο "<i><a class="mw-redirect" href="http://en.wikipedia.org/wiki/The_Family_Jewels_%28album%29" title="The Family Jewels (album)">The Family Jewels</a>". </i>Αυτό έγινε δεκτό με γενικά θετικές κριτικές. Άποψή μου είναι ότι πρόκειται για ένα γενικά μέτριο άλμπουμ το οποίο βέβαια περιλαμβάνει και μερικά πολύ καλά τραγούδια. Τα τραγούδια που ξεχωρίζω από αυτό είναι τα: "Shampain", "Hollywood", "The Outsider" και το πολύ ωραίο "Oh No!.<br />
Δύο μάλιστα από αυτά, το Shampain και το Οh No! έχουν πρωτότυπα βίντεο κλιπ και σας προτείνω να τα ψάξετε στο YouTube και να τα δείτε.<br />
<br />
Ο βασικός λόγος όμως που αποφάσισα να γράψω για την Μαρίνα είναι τα δύο νέα διαμάντια της, και εννοώ τα δύο νέα single, που κυκλοφόρισε πριν λίγο καιρό. Αναφέρομαι στα <a href="http://youtu.be/9txg0XicoJ0">"Fear and Loathing"</a> και το hit "<a href="http://youtu.be/dU7GoCKSQfg">Radioactive"</a>.<br />
Ειδικά το Radioactive είναι ένα από τα αγαπημένα μου, αν και όχι τόσο στο στυλ της, τραγούδια της. Έχει μάλιστα αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές, ενώ πολλοί το χαρακτηρίζουν ως απλά “brilliant”.<br />
<br />
Το νέο της άλμπουμ "Electra Heart" αναμένεται να κυκλοφορίσει τον Φεβρουάριο του 2012 έπειτα από μια μικρή αναβολή. Όπως έχει η ίδια πει μάλιστα:<br />
<blockquote class="tr_bq">
"Electra Heart is the antithesis of everything that I stand for. And
the point of introducing her and building a whole concept around her is
that she stands for the corrupt side of American ideology, and basically
that’s the corruption of yourself. My worst fear - that’s anyone’s
worst fear - is losing myself and becoming a vacuous person. And that
happens a lot when you’re very ambitious."</blockquote>
Με λίγα λόγια δηλαδή, τα τραγούδια του Electra Heart θα είναι περισσότερο mainstream ελπίζω χωρίς να χάνουν το ιδιαίτερο στυλ της.<br />
<br />
Εκτός από τα δύο παραπάνω singles από το επερχόμενο άλμπουμ της, έχουν διαρρέυσει στο διαδίκτυο και τρία ακόμα Demos με τίτλους: "Sex, Yeah!", "Living Dead" και "Jealousy". Προσωπικά μου αρέσει πολύ το Living Dead και το Jealousy και σας προτείνω να τα ακούσετε.<br />
<br />
Υπομονή λοιπόν μέχρι τις 22 Φεβρουαρίου του νέου έτους για να ακούσουμε το νέο της άλμπουμ που ελπίζω να είναι πολύ καλό (και ελπίζω οι προσδοκίες μου να μην ναυαγήσουν όπως συνέβη με το νέο άλμπουμ της Pixie Lott)Sotirishttp://www.blogger.com/profile/10968261306498984012noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-53816063474207647472011-11-25T19:03:00.001+02:002011-11-25T19:34:12.868+02:00Young Foolish Happy<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikstbhiRAklxHAagPwpYFvw4esKamjFFZrSbqqZ5rRTu-2qe2llYW5qa0MVHTSPK1YK_XbLPbdNowXw6BnKxyxVRT79H7AUjmSpALmTSCtKWcAdg45xsPOvEAAiqCTnI3OehYhxKlSAjw/s1600/Pixie-Lott-Young-Foolish-Happy-Deluxe-Edition-Optimized.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikstbhiRAklxHAagPwpYFvw4esKamjFFZrSbqqZ5rRTu-2qe2llYW5qa0MVHTSPK1YK_XbLPbdNowXw6BnKxyxVRT79H7AUjmSpALmTSCtKWcAdg45xsPOvEAAiqCTnI3OehYhxKlSAjw/s400/Pixie-Lott-Young-Foolish-Happy-Deluxe-Edition-Optimized.jpg" width="400" /></a></div>
Πριν ένα μήνα είχα πει: "Έχοντας αγαπήσει τα δύο πρώτα single από το νέο της άλμπουμ, περιμένω με
ανυπομονησία την 7η Νοεμβρίου για να ακούσω όλα τα υπόλοιπα τραγούδια
της που αναμένονται εξίσου καλά."<br />
<br />
Εδώ και αρκετές ημέρες έχω ακούσει ολόκληρο το νέο άλμπουμ της Pixie Lott με τίτλο Young Foolish Happy. Παρόλο που τα πρώτα δύο singles με είχαν προδιαθέσει πολύ θετικά για το συγκεκριμένο άλμπουμ, δυστυχώς δεν ανταποκρίθηκε απόλυτα στις απαιτήσεις μου.<br />
Αυτό επιβεβαιώνεται και από τις κριτικές που έχει δεχτεί και οι οποίες είναι κατά κύριο λόγο αρνητικές χωρίς να λείπουν βέβαια και μερικές θετικές.<br />
<br />
Μπορώ να πω ότι χωρίς αμφιβολία τα δύο καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ είναι τα δύο πρώτα singles του, δηλαδή το "All About Tonight" και το "What Do You Take Me For".<br />
Από εκεί και πέρα, μου άρεσαν πάρα πολύ το "Bright Lights (Good Life) Part II", το οποίο μάλιστα χρησιμοποιώ και ως ήχο ξυνπνητηριου, αλλά και το "Till the Sun Comes Out" το οποίο όμως βρίσκεται μόνο στην Deluxe Edition του άλμπουμ. Μπορώ να ξεχωρίσω δύο ακόμα τραγούδια όμως ως απλά καλά χωρίς να έχουν κάτι το ιδιαίτερο, αυτά είναι το "Kiss the Stars" και το "Perfect".<br />
<br />
Γενικά όπως γράφω και παραπάνω περίμενα κάτι καλύτερο αν και δεν μπορώ να πω ότι δεν έμεινα ευχαριστημένος.Sotirishttp://www.blogger.com/profile/10968261306498984012noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-2822030246897836592011-10-29T15:33:00.000+03:002011-10-29T15:35:19.720+03:00Clare Maguire: μια απίστευτη φωνή<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1VsbaR8dlr8g0IWrT_M-rXsxPjzAsKbUUp3kJ1g2gmKBy2mrg1nGrBqnxGe0DaKWzvoDmB8wXfZe1Mx-xz3Nxy5uqr3dI5lSqJad_KU9NdGsWB6m6SZ-v8VWJCZgbyN6QEVePHV2yaXM/s1600/LightAfterDark.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1VsbaR8dlr8g0IWrT_M-rXsxPjzAsKbUUp3kJ1g2gmKBy2mrg1nGrBqnxGe0DaKWzvoDmB8wXfZe1Mx-xz3Nxy5uqr3dI5lSqJad_KU9NdGsWB6m6SZ-v8VWJCZgbyN6QEVePHV2yaXM/s320/LightAfterDark.jpg" width="320" /></a></div>
Μπορεί το πρώτο άλμπουμ της βρετανίδας Clare Maguire με τίτλο Light After Dark να κυκλοφόρησε στις 24 Φεβρουαρίου του 2011 αλλά εγώ γνώρισα την μαγεία της φωνής της μόλις τον Μάιο του ίδιου έτους.<br />
Από πολλούς έχει ειπωθεί ότι η φωνή της είναι ισάξια με της Stevie Nicks και της Annie Lennox, εγώ έχω μόνο να πω ότι έχει μια πολύ ιδιαίτερη φωνή που γεμίζει τα τραγούδια της δημιουργώντας τον τέλειο συνδυασμό.<br />
<br />
Το Light After Dark είναι ένα electropop άλμπουμ το οποίο αν και γενικά δεν έχει δεχτεί καλές κριτικές εγώ μπορώ να το χαρακτηρίσω ως ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ! Σε αυτό το άλμπουμ δεν μπορώ να βρω ούτε ένα τραγούδι που να μην μου αρέσει, είναι όλα απίστευτα καλά.<br />
Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το ακούσετε και πιστεύω θα σας αρέσει.<br />
<br />
Αυτή την περίοδο αναμένονται και πληροφορίες για το δεύτερο άλμπουμ της το οποίο όπως έχει η ίδια πει θα είναι ένα μπλουζ/soul άλμπουμ με επιρροές από τον Johnny Cash και άλλους...Sotirishttp://www.blogger.com/profile/10968261306498984012noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-46417748231226019762011-10-29T15:11:00.001+03:002011-10-29T15:11:19.613+03:00Nicola Roberts: Cinderella's Eyes<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimHwaUA6iRVDzDINQ60vC1bh-6B-1toSJGYxxb5qZABk3KX4dXnvmSor6xENzpfjCaRSHrmy36sm3-3RQI0s92luI8y_OKbvddgxBszTZnu_RE3jQAjCBf_-OPV-ALSxYzzQFtyuDxZg8/s1600/Cinderellaseye.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimHwaUA6iRVDzDINQ60vC1bh-6B-1toSJGYxxb5qZABk3KX4dXnvmSor6xENzpfjCaRSHrmy36sm3-3RQI0s92luI8y_OKbvddgxBszTZnu_RE3jQAjCBf_-OPV-ALSxYzzQFtyuDxZg8/s320/Cinderellaseye.jpeg" width="320" /></a></div>
Η βρετανίδα Nicola Maria Roberts, πιο γνωστή ως Nicola Roberts, ήταν ένα από τα μέλη των Girls Aloud. Όταν όμως διαλύθηκαν το 2009 η Roberts δεν έμεινε άπραγη και άρχισε να δουλεύει πάνω στο πρώτο της solo άλμπουμ στο τέλος του 2010. Αυτό δεν είναι άλλο από το Cinderella's Eyes το οποίο τελικά κυκλοφόρησε στις 23 Σεπτεμβρίου του 2011.<br />
<br />
Το πρώτο της άλμπουμ, το οποίο όπως φαίνεται και από τον τίτλο βασίζεται θεματολογικά στο παραμύθι της Σταχτοπούτας, έχει λάβει θετικές κριτικές ακόμα και από την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας του. Εγώ έχω να πω ότι είναι ένα πολύ καλό δείγμα της καλής βρετανικής ποπ.<br />
<br />
Από το άλμπουμ αυτό μου αρέσουν όλα κομμάτια εκτός από μόνο τέσσερα (πράγμα που μου συμβαίνει μόνο σε πραγματικά καλά άλμπουμ) ενώ μπορώ να ξεχωρίσω ως πάρα πολύ ωραία τα εξής: το "Cinderella's Eyes", το "Gladiator", το "Lucky Day" και το "Beat of My Drum".Sotirishttp://www.blogger.com/profile/10968261306498984012noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-30714940864587362062011-10-24T11:40:00.001+03:002011-10-24T11:40:31.068+03:00What The Water Gave MeΔεν έχω λόγια να περιγράψω το "What The Water Gave Me" των Florence + The Machine.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
Απλά απολαύστε το:</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/am6rArVPip8?rel=0" width="560"></iframe></div>Sotirishttp://www.blogger.com/profile/10968261306498984012noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-58510389161355769882011-10-21T16:30:00.001+03:002011-10-21T16:31:21.752+03:00Turn It Up with Pixie Lott<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnBrOCJothcJ8JaA6NEFyM30ah2-eoDJDulDpJ_Ewo5y2rkcOdYGqccfiuGngR8hHf6rgUiTD3Hnc8MyPhQ7wRdNjr8RvYhtMXB4lsbVC5iyJ7YCXqIKvWB32BgRdghc1xvt_1kRkgUj0/s1600/YoungFoolishHappy2.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnBrOCJothcJ8JaA6NEFyM30ah2-eoDJDulDpJ_Ewo5y2rkcOdYGqccfiuGngR8hHf6rgUiTD3Hnc8MyPhQ7wRdNjr8RvYhtMXB4lsbVC5iyJ7YCXqIKvWB32BgRdghc1xvt_1kRkgUj0/s320/YoungFoolishHappy2.jpeg" width="320" /></a></div>
Η βρετανίδα Pixie Lott έκανε την εμφάνισή της το καλοκαίρι του 2009 με το single της "Mama Do" το οποίο μάλιστα έμεινε για μια εβδομάδα στα Top UK Charts!<br />
Αργότερα, τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους κυκλοφορεί το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο "Turn It Up" το οποίο γίνεται δεκτό με αρκετά καλές κριτικές. Αγαπημένα μου τραγούδια από αυτό είναι τα: "Mama Do", "Turn It Up", "Boys and Girls", "Gravity" και το "Here We Go Again".<br />
<br />
Ο λόγος που γράφω όμως αυτό το άρθρο είναι επειδή πρόσφατα κυκλοφόρησαν δύο πάρα πολύ καλά singles από το επερχόμενο άλμπουμ της "Young Foolish Happy". Αναφέρομαι στο εξαιρετικό "All About Tonight" και στο ακόμα καλύτερο "What Do You Take Me For?".<br />
Μπορεί στην αρχή της καριέρας της η Pixie Lott να ήταν κάπως μαζεμένη και ίσως λίγο ντροπαλή αλλά πλέον έχει αλλάξει (έχει μεγαλώσει κιόλας, αφού πλέον είναι 20 ετών) και έχει ωριμάσει ως γυναίκα. Αυτή η αλλαγή υποδεικνύεται μάλιστα και από τον στίχο "I got a new attitude, when I walk" του νέου της "All About Tonight".<br />
<br />
Έχοντας αγαπήσει τα δύο πρώτα single από το νέο της άλμπουμ, περιμένω με ανυπομονησία την 7η Νοεμβρίου για να ακούσω όλα τα υπόλοιπα τραγούδια της που αναμένονται εξίσου καλά.<br />
<br />
Μέχρι τότε δείτε το ωραίο βίντεο κλιπ του ""What Do You Take Me For?" (ft. Pusha T):<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/OQCcwNMp830?rel=0" width="560"></iframe>Sotirishttp://www.blogger.com/profile/10968261306498984012noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-19925170547084347822011-10-15T17:03:00.000+03:002011-10-15T17:03:27.061+03:00Natalia Kills: The perfectionist<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmC-Q6i6HC_ZYrzOXSk6KK84_wQnFDG0sUn3Hz26eKolsGi_z3tJvZ4KfK4lxZEFHUJjx-jyj-4yJL5dSyy_YVsmIBZwDuBqboM_hZ8pY_8q3vEhP2j4wAoTHIigqWGYWmQLjBLBRZ1hc/s1600/NK_Perfectionist.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmC-Q6i6HC_ZYrzOXSk6KK84_wQnFDG0sUn3Hz26eKolsGi_z3tJvZ4KfK4lxZEFHUJjx-jyj-4yJL5dSyy_YVsmIBZwDuBqboM_hZ8pY_8q3vEhP2j4wAoTHIigqWGYWmQLjBLBRZ1hc/s1600/NK_Perfectionist.png" /></a></div>
Η πρώτη μου επαφή με την βρετανίδα τραγουδίστρια Natalia Kills ήταν μέσα από το "Champagne Showers" των LMFAO στο οποίο συμμετείχε. Έτσι σκέφτηκα να κάνω μια μικρή έρευνα για αυτή που με οδήγησε στο "Perfectionist" το οποίο είναι το πρώτο της άλμπουμ και κυκλοφόρησε στις 15 Μαρτίου του 2011.<br />
<br />
Πριν όμως μιλήσω για αυτό, θέλω να σημειώσω ότι πριν το πρώτο της άλμπουμ είχε κυκλοφορήσει και ένα single με τίτλο "Don't Play Nice" υπό το όνομα Verbalicious στις αρχές του 2005. Αξίζει πιστεύω να το ακούσετε.<br />
<br />
Επιστρέφοντας στο πρώτο της άλμπουμ, το οποίο γενικά έχει δεχτεί θετικές κριτικές, μπορώ να πω ότι διαθέτει έντονο το στοιχείο της ποπ με μερικά κομμάτια να ξεχωρίζουν ιδιαίτερα.<br />
Τα κομμάτια που κατά την άποψή μου είναι πραγματικά καλά με σειρά από το καλύτερο προς το λιγότερο καλό είναι τα: Free (featuring will.i.am), Kill My Boyfriend, Wonderland, Mirrors και Break You Hard.<br />
<br />
Γενικά, όπως θα καταλάβετε και από επόμενα άρθρα, έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια στην βρετανική μουσική (τόσο ποπ όσο και ροκ) και θα προσπαθήσω να παρουσιάσω τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα.Sotirishttp://www.blogger.com/profile/10968261306498984012noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-57813964663438164322011-10-14T21:28:00.000+03:002011-10-14T21:34:03.402+03:00LMFAO: How to throw a party!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIMvzRM1jZ_fjH9mGxtnbPVBo8IQU1dRB4pSqKuAVhRO2OvNdD4fQrALKC8FqZT2zcDCx-NssUQf7tlLQtKbytzcMWkzREc7lV5cuTj8McmChpz5ouaHV3aC2R-MlcnKcHwMKIU3zcI7g/s1600/Party_Rock_Anthem_%2528feat._Lauren_Bennet_%2526_GoonRock%2529_-_Single.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIMvzRM1jZ_fjH9mGxtnbPVBo8IQU1dRB4pSqKuAVhRO2OvNdD4fQrALKC8FqZT2zcDCx-NssUQf7tlLQtKbytzcMWkzREc7lV5cuTj8McmChpz5ouaHV3aC2R-MlcnKcHwMKIU3zcI7g/s320/Party_Rock_Anthem_%2528feat._Lauren_Bennet_%2526_GoonRock%2529_-_Single.jpeg" width="320" /></a></div>
Όταν ακούτε LMFAO μάλλον το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό είναι το τραγούδι τους Party Rock Anthem. Αυτό ήταν και το τραγούδι τους του οποίου η μελωδία είχε κολλήσει στο μυαλό μου για τουλάχιστον μία εβδομάδα και μέσω του οποίου τους ανακάλυψα.<br />
Οι LMFAO αποτελούνται από δύο βασικά μέλη, τον SkyBlu και τον Redfoo και αναφέρονται στο είδος μουσικής που κάνουν ως "party rock".<br />
<br />
Μπορεί γενικά τα τραγούδια τους να μην έχουν πολλά να προσφέρουν εκτός από δύο που ξεχωρίζω ως τα καλύτερα του είδους τους. Το πρώτο όπως έχετε καταλάβει είναι το Party Rock Anthem ενώ το δεύτερο είναι το εξίσου κορυφαίο και εξαιρετικά upbeat (δεν ξέρω πώς να το πω στα Ελληνικά) Champagne Showers στο οποίο μάλιστα συμμετέχει και η βρετανίδα Natalia Kills για την οποία θα μιλήσω σε επόμενο άρθρο.<br />
<br />
Και για να σας παροτρύνω ακόμα περισσότερο να ακούσετε αυτά τα δύο τραγούδια σας λέω ότι και τα δύο τραγούδια έχουν πάρα πολύ ωραία βίντεο κλιπ, μάλιστα έχουν και σενάριο αλλά και κορυφαία σκηνοθεσία ενώ το βίντεο του Champagne Showers είναι το sequel του Party Rock Anthem. Το αγαπημένο μου βέβαια είναι το βίντεο κλιπ του Champagne Showers!<br />
<br />
Δείτε το καταπληκτικό βίντεο κλιπ του Champagne Showers:
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/UA8rcLvS1BY?rel=0" width="560"></iframe>Sotirishttp://www.blogger.com/profile/10968261306498984012noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4678051919173064358.post-34489588704097678502011-10-13T19:44:00.000+03:002011-10-15T19:43:47.279+03:00Because music mattersΤο συγκεκριμένο blog δεν είναι το πρώτο μου blog, έχω ήδη ένα blog στο οποίο γράφω γενικά για την τεχνολογία.<br />
Αποφάσισα όμως να φτιάξω ένα ξεχωριστό blog για το δεύτερο αντικείμενο, μετά τους υπολογιστές, που με ενδιαφέρει και με κάνει να ασχολούμαι μαζί του πολλές ώρες την εβδομάδα, αυτό δεν είναι άλλο από την μουσική φυσικά.<br />
<br />
Μπορώ να πω με σιγουριά ότι ακούω καθημερινά τουλάχιστον 3 ώρες μουσική. Αν μια μέρα δεν ακούσω μουσική, απλά κάτι πήγε πολύ λάθος...<br />
Πλέον, η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου όχι μόνο επειδή με βοηθάει να περνάω ευχάριστα την ώρα μου αλλά επειδή ταυτόχρονα μου προσφέρει τόσα πολλά.<br />
<br />
Μπορεί να μην ακούω την μουσική που αρέσει σε εσάς, και πιστέψτε με μάλλον έχω δίκιο, αλλά μέσα από αυτό το blog θα σας παρουσιάσω καλλιτέχνες ή ακόμα και μεμονωμένα κομμάτια που δεν γνωρίζατε και που πραγματικά αξίζουν κάτι παραπάνω από όλα τα mainstream (δεν λέω ότι δεν ακούω και mainstream μουσική) κομμάτια που παίζουν στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση...<br />
<br />
Υ.Γ. Πρόσφατα μαγεύτηκα και από τη dubstep οπότε να περιμένετε και μερικά σχετικά άρθραSotirishttp://www.blogger.com/profile/10968261306498984012noreply@blogger.com0